ಹೀಗೆ ಬರೆಯೋವಾಗ ಒಂದು ನೆನ್ಪಾಯ್ತು.
ಏನಂದ್ರೆ......ನಾವು ಬೆಳಿತಾ....ಬೆಳಿತಾ ಇದ್ದಾಗೆ, ನಮ್ಗೆ ಆಸೆ, ಕನಸುಗಳು ಅಂತ ಹುಟ್ಕೊಳ್ಳಿಕ್ಕೆ ಶುರುವಾಗುತ್ತೆ. ಅದೇ, ನಾವು ಚಿಕ್ಕವರಿದ್ದಾಗ ಇದ್ಯಾವುದು ನಮ್ಗೆ ಗೊತ್ತಿರಲ್ಲ. ಆಸೆಗಳು ಯಾವುದು? ಕನಸುಗಳು ಯಾವುದು? ಗುರಿ ಯಾವುದು? ಅಂತಾನೆ ಗೊತ್ತಿರಲ್ಲ. ಹಾಗೆ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಬಂದಾಗೆ ಇರ್ತಿವಿ, ಖುಷಿ ಪಡ್ತಿವಿ, ನಗ್ತೀವಿ, ಹಾರಾಡ್ತಿವಿ, ಚೀರಾಡ್ತಿವಿ, ಒಟ್ಟಿಗೆ ಇದ್ದು ಒಂದೆ ತಟ್ಟೇಲಿ ಊಟ ಮಾಡಿ ಒಂದೆ ಬಟ್ಟೆ ಹಾಕೊಳ್ತಿವಿ. ಮತ್ತೆ ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ರು ಸಹಾಯ ಅಂತ ಮಾಡ್ತಿವಿ. ಅದು ಆಟದಲ್ಲಿರಬಹುದು, ಪಾಠದಲ್ಲಿರಬಹುದು, ಸ್ನೇಹದಲ್ಲಿರಬಹುದು ಹೀಗೆ ಯಾವ ರೀತಿಯಲ್ಲಾದ್ರು ಆಗ್ಬಹುದು ಹೀಗೆ ಆಡ್ತಾ...ಆಡ್ತಾನೆ ಬೆಳೀತಿವಿ, ದೊಡ್ಡವರಾಗ್ತೀವಿ.
ಅದೇ ನಾವು ಈಗ ಹಿಂದಿದೆಲ್ಲ ಸುಮ್ನೆ ಕೂತು ನೆನಪು ಮಾಡ್ಕೊಳ್ತಾಯಿದ್ರೆ ಒಳಗೊಳಗೆ ಏನೊ ಒಂದು ಖುಷಿ, ಆ ಖುಷಿಯ ಮಜಾನೆ ಬೇರೆ. ನೆನೆದು ಮುಗಳ್ನಗೋದೇನು, ಯಾರದ್ರು ಹಳೆ ದೋಸ್ತಿಗಳು ಸಿಕ್ರೆ ನೆನಪು ಮಾಡ್ಕೊಂಡು, ನಕ್ಕೊಂಡು, ತಮಾಷೆ ಮಾಡ್ಕೊಂಡು ಹಳೆ ನೆನಪುಗಳನ್ನ ಕೆದುಕೋದೆ ಒಂದ್ ಖುಷಿ.
ಆ ಬಾಲ್ಯದ ದಿನಗಳೆ ಎಷ್ಟು ಚೆನ್ನ ಅಲ್ವಾ? ಆ ದೇವರೇನಾದ್ರು ಆ ಬಾಲ್ಯದ ದಿನಗಳನ್ನ ಮತ್ತೆ ಕೊಟ್ಬಿಟ್ರೆ ಹೇಗಿರುತ್ತೆ.
ನೆನೆಸ್ಕೊಳ್ತಾಯಿದ್ರೆ ಹಾಗೆ ನೆನೆಸ್ಕೊಳ್ತಾ ತೇಲೋಣ ಅನ್ಸುತ್ತೆ.
ಹಾಂ ಮತ್ತೆ ಈವಾಗ ನೆನ್ಪಾಯ್ತು ನೋಡಿ!
ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗುವಾಗ ತುಂಬ ತುಂಟಾಟಗಳನ್ನ ಮಾಡ್ತಾ ಹೋಗ್ತಿದ್ವಿ. ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ರು ಚಾಡಿ ಹೇಳೋದು, ಶಾಲೆಲಿ ಕೊಟ್ಟ ಹೋಂ ವರ್ಕ್ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತಾಡ್ತಾ ಮಾತಾಡ್ತಾ...ನಾಲ್ಕೈದು ಗುಂಪಿನ ಮೆರವಣಿಗೆ ಹೋಗ್ತಿರೊ ಹಾಗೆ ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗ್ತಿದ್ವಿ. ದಾರಿಲಿ ಏನಾದ್ರು ಮಾಸ್ಟರ್ ಸಿಕ್ರೆ ಎದುರುಗಡೆಯಿಂದೆ ನಮಸ್ತೆ ಕೊಟ್ಟು ಹಿಂದೆಯಿಂದ ಬಾಯಿಗೆ ಬಂದ ಹಾಗೆ ಬಯ್ತಾಯಿದ್ವಿ. ಪಾಪ ಮಾಸ್ಟರ್... ಮಾಡದೆ ಇರುವ ತಪ್ಪಿಗೆ, ಪಾಠ ಮಾಡಿದ ತಪ್ಪಿಗೆ ನಮ್ಮ ಬಯ್ಯುಗುಳ ಅಂತು ಬೀಳ್ತಿತ್ತು. ನಿಜವಾಗ್ಲು ಈ ನಮ್ ಬಯುಗುಳ ಕೇಳಿದ್ರೆ T C ಕೊಡೋದಂತು ಗ್ಯಾರೆಂಟಿ. ಇಲ್ಲ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನ್ನ ಬರೋಕೆ ಅಂತು ಹೇಳ್ತಿದ್ರು. ಸುಮ್ನೆ ಸುಮ್ನೆ ರಜೆ ಮಾಡಿ ಹೊಟ್ಟೆ ನೋವು, ಅಲ್ಲಿ ನೋವು- ಇಲ್ಲಿ ನೋವು ಅಂತ ಹೇಳಿ ರಜಾ ಅರ್ಜಿ ಗೀಚಿ ಟೀಚರ್ ಕೈಲಿ ಕೊಟ್ಟು ಸಿಕ್ಕಿಬಿದ್ರೆ ಅವನ ಪಜೀತಿ ಹೇಳೋಕಾಗಲ್ಲ ಆ ದೇವರಿಗೆ ಗೊತ್ತು.
ಗಣಿತ ಅಂತ ಬಂದಾಗ ಇದ್ಯಾಕ್ ಬೇಕಿತ್ತಪ್ಪಾ ಅಂದ್ಕೊಂಡು ಗೊಣಗ್ತಿವಿ. ಲೆಕ್ಕದಲ್ಲಂತು ಪಕ್ಕ 0 (ಝೀರೊ).
ಟೀಚರ್ ಲೆಕ್ಕಕ್ಕೆ ಅಂತ ಬಂದಾಗ ನಾವು ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಹೋಗ್ತಿದ್ವಿ.
ನಮಗೆ ಲೆಕ್ಕ- ಪಕ್ಕ ಅನ್ನೋದು ಮೊದ್ಲೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಅದ್ರಲ್ಲಿ ಟೀಚರ್ ದೆ ಬೇರೆ. ಹೀಗೆ ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ಗೊಣಗ್ತಾ ಬಯ್ಯೋದು. ಈ ಬಯ್ಯೋ ಬುದ್ಧಿ ಸ್ವಲ್ಪ ದೊಡ್ಡೋರಾಗ್ತನೆ ನಮ್ ಜೊತೆ ಬಂದ್ಬಿಡುತ್ತೆ.
ಈವಾಗ ಅನ್ಸುತ್ತೆ ಆವತ್ತು ಸರಿಯಾಗಿ ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗಿದ್ರೆ, ಅಥವಾ ಶಾಲೇಲಿ ಪಾಠನ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಓದಿದ್ರೆ ಹೀಗಾ ಇರ್ತಿದ್ವಿ ಅಂತ ಯೋಚಿಸ್ತಿವಿ. ಇಲ್ಲ ನಮ್ ಫ್ರೆಂಡ್ಸು ಯಾರದ್ರು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಓದಿ ಒಳ್ಳೆ ಕೆಲ್ಸದಲ್ಲಿದ್ರೆ ಅವನ ನೋಡಿನು ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ನಾವು ಅಂದ್ಕೋಳ್ತಿವಿ ಅಲ್ವಾ. ಏನ್ಮಾಡೋದು ಆ ಬಾಲ್ಯವೆ ಹಂತದ್ದು, ಆ ವಯಸ್ಸೆ ಹಂತದ್ದು ಆಟ ಆಡೊ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಆಟ ಆಡಿ, ಪಾಠ ಓದೊ ಸಮಯಕ್ಕು ಆಟ ಆಡಿ ಈಗ ನಮ್ಗೆ ನಾವೆ ಬಯ್ಕೊಂಡು ತೆಪ್ಪಗಿರ್ತಿವಿ ಅಲ್ವಾ. ನಮ್ ಕೈಲಿ ಮಾಡೋಕಾಗೋದಂತು ಈವಾಗ ಇಷ್ಟೆ ಇನ್ನೇನು ಮಾಡೋದು.
ಅದೇನೋ ಹೇಳ್ತರಲ್ಲ ಮಿಂಚಿ ಹೋದ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಚಿಂತಿಸಿ ಫಲವೇನು? ಹಾಗಾಯ್ತು ನೋಡಿ.
ನೆನೆಸ್ಕೊಳ್ತಾ......ನೆನೆಸ್ಕೊಳ್ತಾ.......ಬರೀತಾ......ಬರೀತಾ ಎಲ್ಲಿ ಹೋಯ್ತು ನೋಡಿ. ಮುಗಿಸ್ಲಿಕೆ ಮನಸ್ಸು ಬರ್ತಾ ಇಲ್ಲ, ಬರೆದು ಹೇಳಿಕೆ ನೆನಪಾಗ್ತ ಇಲ್ಲ.
ಸರಿ ಬಾಯ್......ಮತ್ತೆ ಸಿಗೋಣ.
ಪ್ರಸಾದ್🖍
ನೀವು ಬರೀರಿ.......ನಿಮ್ಮ ನೆನಪುಗಳೇನಾದ್ರು ಇದ್ರೆ.....
ಶಾಲಾ ದಿನಗಳ ತುಂಟಾಟಗಳನ್ನ, ಅಥವಾ ತಂಗಿಗೆ ತಮ್ಮಂಗೆ ಅಂತ ಅಮ್ಮ ಕೊಟ್ಟ ತಿಂಡಿನಾ ಕಿತ್ತು ತಿಂದಿದ್ದು, ಜಾತ್ರೆಗೆ ಹೋಗಿ ಚಪ್ಪಲಿ ಬಿಟ್ ಬಂದು ಅತ್ತಿದ್ದು, ಮನೇಲಿ ಸಕ್ಕರೆ ಹುಳಿ ಕದ್ದು ತಿನ್ನೋವಾಗ ತಂಗಿ ಬಾಗಿಲು ಎಳೆದು ಚಿಲಕ ಹಾಕಿದ್ದು. ತೆಂಗಿನ ಹೆಡೆಯಲಿ ಕೂರಿಸಿ ಗಾಡಿ ಮಾಡಿ ಎಳೆದದ್ದು. ನೀರಿನ ಮಡಕೆ ಒಡೆದು ನಾನಲ್ಲ ಅಂತ ಹೇಳಿ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದು. ನಂದು ಬಟ್ಟೆ ನಾನೆ ಒಗಿತೇನೆ ಅಂತ ಹೇಳಿ ಅರ್ಧ ಕಡಪನ ನೀರು ಎತ್ತಿದ್ದು. ಕೂತಲ್ಲೆ ಸುಮ್ನೆ ಕೊರೋಕೆ ಆಗದೆ ತಂಗಿ ಬೆನ್ನಿಗೆ ಚಟಾರ್ ಅಂತ ಎರಡು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದು. ಬೆಕ್ಕಿಗೆ ಬಾವಿಗೆ ಹಾಕಿ ಮೋಜು ನೋಡಿದ್ದು. ದೇವರಿಗೆ ಇಟ್ಟ ಶೀರನ ಯಾರಿಗು ಗೊತ್ತಾಗದೆ ಕೈ ಹಾಕಿ ತಿಂದಿದ್ದು. ಅಜ್ಜನ ಬೋಳು ಮಂಡೆಗೆ ಬೂದಿ ಮೆತ್ತಿದ್ದು.
ಹೀಗೆ ಹೇಳ್ತಾ ಹೋದ್ರೆ ಒಂದಾ ಎರಡಾ ಹೇಳಿಕೆ ಸಮಯ ಸಾಲಲ್ವೇನೊ, ಸಮಯ ಏನು? ದಿನ, ವಾರವೆ ಸಾಕಾಗಲ್ಲ, ಅಷ್ಟು ಇದೆ. ಆ ಸವಿ ಸವಿ ನೆನಪುಗಳು ಕಳೆದು ಹೋಗಿ ಮತ್ತೆ ಬಾರದ ಆ ದಿನಗಳು.
ಮತ್ತೆ ಪನ್ಹ ಬಾಯ್.........ಮತ್ತೆ ಸಿಗೋಣ.