ಮರೆಯಲಾಗದ ಸವಿ ಸವಿ ನೆನಪು

( ನೆನಪುಗಳೆನ್ನುವುದು ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಇರುತ್ತೆ, 

ಆ ನೆನಪುಗಳನ್ನ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ನೆನೆಯೋದೆ ಒಂದು ಖುಷಿಯಾದ್ರೆ....ಆ ನೆನಪುಗಳನ್ನ ಆತ್ಮೀಯರೊಂದಿಗೆ ಹಂಚ್ಕೊಳ್ಳೋದು ಅಂದ್ರೆ ಇನ್ನು ಎಲ್ಲಿಲ್ಲದ ಖುಷಿ. ಇಂತಹ ಖುಷಿಯ ಕ್ಷಣಗಳು ಕೂಡ ನನ್ ಬದುಕಲ್ಲು ನಡೀತು. ಬನ್ನಿ ಆ ಕ್ಷಣವನ್ನ ನನ್ನ ಓದುಗ ಮಿತ್ರರಾದ ನಿಮಗೆ ಅದೇನು ಅನ್ನೋದನ್ನ  ಹೇಳ್ತಿನಿ.)

ನನ್ನ ಕಣ್ಣು ಸೆಳೆದಾಕೆ........

    ಅಂದು ನನ್ನ ಅಕ್ಕನ ಮದುವೆ ಆ ಮದುವೆಯಲಿ ಗಂಡಿನ ಕಡೆಯೋರು....ಹೆಣ್ಣಿನ ಕಡೇಯೋರು ಅಂತ ದಿಬ್ಬಣ ಇರುತ್ತೆ. ನಮ್ಮದು ಹೆಣ್ಣಿನ ಕಡೆ, ಆ ಕಡೆಯಿಂದ ಗಂಡಿನ ಕಡೆ. ನಾವು ಮದುವೆ ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಡ್ಕೊಂಡು ಮದುವೆ ದಿಬ್ಬಣದ ಜೊತೆ ಮದುವೆ ಹೋಲ್ ಗೆ  ಬಂದ್ವಿ.
    ಅಲಂಕಾರಕ್ಕೆ ಅಂತ ಎರಡು ಕಡೇಯೋರಿಗೆ ಒಂದೊಂದು ರೂಮ್ ಇತ್ತು. ನಾನೇನ್ ಮಾಡ್ದೆ ಅಂದ್ರೆ ಆ ರೂಮಿಂದ....ಈ ರೂಮ್ ಗೆ, ಈ ರೂಮಿಂದ..... ಆ ರೂಮ್ ಗೆ ಹೀಗೆ ಅತ್ತಂದಿತ್ತ...ಖುಷ್ ಖುಷಿಯಿಂದ ಪಿಂಕ್ ಅಂಗಿ ಜೊತೆ ಒಂದು ಸ್ಟೈಲೀಷ್ ಗ್ಲಾಸ್ ಹಾಕೊಂಡು ಓಡಾಡ್ತಯಿದ್ದೆ. ಈ ಪಿಂಕ್ ಕಲರ್ ಅಂಗಿನು ನನ್ ಅಕ್ಕನ ಮದುವೆಗಂತ ಹೊಲ್ಸಿದ್ದು, ಮತ್ತೆ ಗ್ಲಾಸ್ ಕೂಡ ಮೊದಲನೆ ಸಲ ಫಂಕ್ಷನ್ ಗೆ ಹಾಕಿದ್ದು. ವಿಷ್ಯ ಈಗ ಶುರು.......
   ಅಲ್ಲಿ ಒಬ್ಳು ಹುಡುಗಿ ನನ್ನ ನೋಡಿ ಹಂಗೆ ಒಂದ್ ...  ಸ್ಮೈಲ್ ಕೊಡ್ತಿದ್ಲು. ನಾನು ಅಷ್ಟೊಂದು ಗಮನಕ್ಕು ತಗೋಳಿಕ್ಕೆ ಹೋಗಿಲ್ಲ. ಹಂಗೆ ನೋಡ್ತಿದ್ದೆ.....ಸ್ಮೈಲ್ ನಾನು ಕೊಡ್ತಿದ್ದೆ. ಅದೇ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ನನ್ನ ದೂರದ  ಸಂಬಂಧಿ ಮಾಮನ ಮದುವೆ ಕೂಡ ಇತ್ತು. ಈ ಮಾವನ ಹುಡುಗಿನು ಬಂದಿದ್ಲು, ಅವರ ಹುಡುಗೀನು ಮದುವೆ ಸ್ಟೇಜ್ ಮೇಲೆ ನಿಂತಿದ್ಲು. ಮಾವ ನನ್ನ ಕರೆದು ನನ್ನತ್ರ ಒಂದು ಗುಲಾಬಿ ಹೂ ತಗೊಂಡು ಬಾರೊ......ಅಂತಾ ಹೇಳಿದ್ರು. ನಾನು ಹುಡುಗನ ಕಡೆ ರೂಮ್ ಗೆ ಹೋದೆ. ಆ ರೂಮಲ್ಲಿ ಇಬ್ರು ಹುಡುಗೀರು ಇದ್ರು ಅವರು ಗುಲಾಬಿ ಹೂವನ್ನ ಮುಡ್ಕೊಂಡು ಇದ್ರು. ನಾನ್ ಇವರತ್ರ ಹೆಂಗ್ ಕೇಳೋದು ಅಂತ ತಲೆ ಕೆರ್ಕೊಂಡು ನಿಂತೆ ಯಾಕಂದ್ರೆ ಇವರ ಪರಿಚಯ ಇಲ್ಲ ಬೇರೆ. ಅಲ್ಲೆ ನಮ್ಮಚಿಕ್ಕಪ್ಪ ಇದ್ರು  ಅವರ ಹತ್ರ ಹೀಗ್.....ಹೀಗೆ ವಿಷಯ ಅಂತ ಹೇಳಿ ಅವರ ಹತ್ರ ಕೇಳೋಕೆ ಹೇಳ್ದೆ. ಚಿಕ್ಕಪ್ಪ ಅವಳ ಹತ್ರ ಕೇಳ್ದ್ರು. ಆದ್ರೆ ಅವಳು ನಂಗೆ ಸ್ಮೈ ಲ್ ಕೊಟ್ರು ಬಿಟ್ರೆ ನಿಜವಾಗ್ಲು ನಂಗೆ ಹೂವಂತು ಕೊಡ್ಲಿಲ್ಲ. ನಂಗಲ್ಲ ಬೇರೆಯವರಿಗೆ ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ರು ಕೊಡ್ಲಿಲ್ಲ. ಮತ್ತೆ ವಾಪಾಸ್ ಬಂದೆ......ಇವಳು ನಾನ್ ಎಲ್ಲಿ ಹೋದ್ರು ನನ್ನ ನೋಡ್ತಿದ್ಲು...ನಾನು ನೋಡ್ತಿದ್ದೆ. ಸ್ಮೈಲ್ ಕೊಡ್ತಿದ್ಲು...ನಾನು ಸ್ಮೈಲ್  ಕೊಡ್ತಿದೆ. ಹೀಗೆ ಮದುವೆಯಲಿ ನಮ್ ಆಟ ಹಿಂಗ್ ನಡೀತು.
  ಸಾಯಂಕಾಲ ನಮ್ಮ ಅಕ್ಕನ ಕಡೆ ದಿಬ್ಬಣ ಗಂಡಿನ ಮನೆ ಕಡೆ ಹೋಗುತ್ತೆ. ಅಲ್ಲಿ ಆರಕ್ಷತೆ ನಡೆಯುತ್ತೆ, ಮತ್ತೆ ಸಂಬಧೂಟ ಅಂತ ನಡೆಯುತ್ತೆ.  ಅಲ್ಲಿ ಕೂಡ ನಾನು ಇವಳು ಎಲ್ಲಿ ಇರ್ ಬಹುದು ಅಂತ ಆ ಕಡೆ ಈ ಕಡೆ ಕಣ್ ಹಾಯಿಸ್ತಾ ಇದ್ದೆ. ಆದ್ರೆ ಅಲ್ಲಿ ನಿಜವಾಗ್ಲು ಬರ್ಲಿಲ್ಲ.
******************************************
   ಸುಮಾರು ದಿನಗಳ ನಂತರ

    ಒಂದಿನ ನಾನು ನಮ್ಮ ಸಂಬಂಧಿಕರ ಫಂಕ್ಷನ್ ನಲ್ಲಿ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ನಾನು ನಿಜವಾಗ್ಲು ಅಂದ್ಕೊಂಡಿರ್ಲಿಲ್ಲ. ಇವಳು ಅಲ್ಲಿ ಬಂದಿದ್ಲು. ನಂಗೆ ನಿಜವಾಗ್ಲು ಇದು ನಿಜಾನ, ಇವಳು ಅವಳೇನಾ? ಅನ್ನೊ ಕನ್ ಫ್ಯೂಶನ್ ಕೂಡ ನನಗೆ ಶುರು ಆಯ್ತು. ಬೇರೆ ಯಾರೋ ಏನೊ ಅಂತ ಸುಮ್ನಾದೆ, ನಾನು ಮಾತಾಡ್ಲಿಕ್ಕೆ ಹೋಗಿಲ್ಲ. ಸುಮಾರು ಹೊತ್ತಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಪೂಜೆ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಪೂಜೆ ನಡೆಯುವಾಗ ನಾನು ನಿಂತಿದ್ದೆ, ಇವಳು ನನ್ನ ನೋಡಿ ನನ್ನ ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಬಂದು ನಿಂತಿದ್ಲು. ನಂಗೆ ನಿಜವಾಗ್ಲು ಏನು ಮಾತಾಡೋದು ಅಂತ ಗೊತ್ತೆ ಆಗಿಲ್ಲ. ನಾನು ಸುಮ್ನೆ ನೋಡಿ....ನೋಡ್ದೆ ಇರೊ ತರ ಸುಮ್ನಾದೆ. ಇವಳು ಅಷ್ಟು ಜನ ಇದ್ರು ನನ್ನ ಜೊತೆನೆ ನನ್ನ ಪಕ್ಕನೆ ನಿಂತ್ಕೊಂಡಿದ್ಲು.... ಏನು ಮಾತಾಡ್ಸೋದು...ಹೇಗ್ ಮಾತಾಡಸ್ಲಿ ಅಂತ ಯೋಚ್ನೆ ಮಾಡ್ತಾ...ಮಾಡ್ತಾನೆ, ಮಾತಾಡಸ್ದೆ.
  ನನಗೆ ಒಂದು ಗೇಮ್ ಹೇಳಿ ಕೊಟ್ಟಿದ್ಲು.....ಬಿಂಗೊ ಅಂತ. ಈ ಗೇಮ್ ಇನ್ನು ನೆನಪಿದೆ, ಈ ಗೇಮ್ ನ ಮರೆಯೋಕೆ ಆಗಲ್ಲ.
  ಮತ್ತೆ ನಾವಿಬ್ರು ಉಡುಗೊರೆ.......ಮುಯ್ಯಿ ಕವರ್ ಗಳನ್ನ ಲೆಕ್ಕ ಮಾಡಿದ್ದು ಈ ನೆನಪಂತು ನನಗೆ ಪದೆ ಪದೆ ನೆನಪಾಗೋದು.
  ಇಷ್ಟು ಸಾಕು ಅಂದ್ಕೋತಿನಿ.......ಹೇಳಿದ್ದು. ಹೇಳಿಕ್ಕೆ ಇನ್ನು ಇದೆ ಆದ್ರೆ ಸಾಕು.

ನಿಮ್ಮ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಕೂಡ ಇಂತಹ ನೆನಪುಗಳೇನಾದ್ರು ಇದ್ರೆ ನೀವು ಕೂಡ ಕೆಳಗೆ ಬರೀಬಹುದು, ನೀವು ಬರೀರಿ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಬರೀರಿ... .......ಬರೀತಾನೆ ಇರಿ. ಆ ಖುಷಿಯ ಕ್ಣಣ ಯಾವುದೇ ಆಗಿರಬಹುದು.
ಪ್ರಸಾದ್..........🖍